I co teraz? Miała okazję obserwować markiza na co dzień w jego własnym domu, zdążyła poznać siłę jego charakteru i temperamentu, lecz wciąż nie była pewna swoich uczuć.

niedaleko placu Jacksona, który przetrzymał niszczycielski huragan Katrina. Jakiś czas temu
200
Zarówno na jawie, jak i we śnie.
– Zasłona dymna – stwierdził Bentz. – Żebym nie patrzył we właściwą stronę.
strach?
okazał się aktem zgonu Jennifer. Oprócz suchych informacji widniał na nim wielki czerwony
Odłożył słuchawkę.
Kto mu to robi?
Przy pomocy Montoi i operatora telefonii komórkowej usiłował sprawdzić, z jakiego
Nie wiadomo, skąd Kelly czerpała swoją wiedzę o niewolnikach, ale zaklinała się, że praktykowali oni wudu, zabijali kurczaki i Bóg wie co jeszcze, a wszystko to odbywało się w pokojach i szafach, do których zaglądali. Jej historie nigdy nie były takie same, zmieniały się zależnie od pory roku lub jej nastroju, a mimo to upierała się, że wszystkie te okropności zdarzyły się naprawdę. - Jeśli mi nie wierzycie, spytajcie Lucille, ona wam powie. - W oczach Kelly igrały psotne ogniki. Słońce tańczyło pomiędzy liśćmi powyginanych dębów, rzucając na ziemię dziwaczne niespokojne cienie. Było parno, żar lał się z nieba, ale Caitlyn poczuła chłód jak w kostnicy. - Maryland wciąż nawiedza ten dom - powiedziała Kelly. - Widziałam ją. Szuka swojego zmarłego dziecka. - Nieprawda. - Caitlyn gwałtownie potrząsnęła głową. Nie znosiła, gdy Kelly zaczynała te swoje opowieści o duchach. - Widziałam. Przysięgam na Boga. - Nie wierzę ci - skłamała Caitlyn, ale Griffin, jak zawsze łatwowierny, zadrżał i wyszeptał: - Myślę, że to prawda. Słyszałem kiedyś w nocy, jak zawodziły i jęczały. - Dlaczego miałabym kłamać? - zapytała Kelly z uśmiechem satysfakcji. Wiedziała, że wyprowadziła ich z równowagi. Bo to lubisz, pomyślała Caitlyn, ale nie powiedziała tego na głos. Nigdy by się nie odważyła. Nie chciała narażać się siostrze. Kelly miała cięty języczek. Albo, co gorsza, potrafiła milczeć całymi dniami i dopiero gorliwe przeprosiny Caitlyn przerywały jej chłodne milczenie. - To prawda. - Kelly powtórzyła to więcej razy, niż Caitlyn była w stanie spamiętać. - Przysięgam na Boga, a jeśli kłamię, niech tysiące igieł przebiją mi oko. Na samą myśl Caitlyn skuliła się w sobie, ale Kelly tylko się zaśmiała i zerwała do biegu, a jej śmiech niósł się za nią i cichł powoli, jak muzyka na zakończenie filmu. Caitlyn zwróciła się do Griffina. - Nigdy nie słyszałeś tych niewolników. - Właśnie, że słyszałem - upierał się Griffin, kiwając głową, aż brązowe włosy wpadały mu do oczu. - Kiedy? - Tysiące razy. To jest... straszne. Caitlyn wolała skończyć tę rozmowę. Griffin, chłopak z sąsiedztwa, którego Caitlyn i Kelly miały unikać, któremu nie było wolno wchodzić na teren posiadłości Montgomerych, zawsze się tu zakradał. Przyjeżdżał rowerem przez las po ścieżkach wydeptanych przez samy i chował go w krzakach nad strumieniem. Dwa lata młodszy od bliźniaczek i bardzo naiwny wierzył we wszystko, co powiedziała Kelly. Caitlyn podejrzewała po cichu, że zauroczony jej siostrą bał się jej sprzeciwić. Prawda była taka, że niestety Griffin był głuptasem.
– Gdzie jesteś? – zapytał, idąc na parking.
okno nad zlewem, wychodzące na podwórze, patrzyła, jak księżyc otula światłem cyprysy.
– Myślisz, że to ta sama kobieta? Litości. Przecież szanse są minimalne.
zabito go deskami.